|
Elena Atanasiu |
|
|
Model edukacyjny HyFlex (Hybrid Flexible) łączy naukę w kontakcie bezpośrednim oraz naukę online (synchroniczną i asynchroniczną), aby sprostać różnorodnym potrzebom studentów. Model oferuje dużą elastyczność pod względem sposobu uczestnictwa i wymaga od osoby prowadzącej zaprojektowania kursu akademickiego z myślą o tej elastyczności. Przygotowując się do nauczania w modelu HyFlex, prowadzący/a musi brać pod uwagę wartości takie jak: wybór formy uczestnictwa osoby uczącej się, równoważność wyników uczenia się, ponowne wykorzystanie artefaktów edukacyjnych, dostępność i równość zaangażowania. Aby skutecznie wprowadzić model HyFlex, nauczyciele muszą dostosować metody nauczania, w tym przemyślenie zasad współpracy, wykorzystanie technologii do budowy społeczności uczących się, modyfikację zadań i systemu ocen. Elastyczność, innowacyjność i wykorzystanie wsparcia instytucjonalnego są kluczowe w planowaniu kursu HyFlex, podobnie jak jasne zasady (n)etykiety, zarządzanie różnorodnością metod nauczania i otwartość na opinie studentów.
|
|
|
Agnieszka Bartłomiejczyk |
|
|
Dzisiejszy świat charakteryzujący się powszechnym dostępem do informacji dzięki rozwojowi internetu stawia przed nauczycielem wiele wyzwań. Rola nauczyciela jako głównego źródła informacji uległa znacznej zmianie. Zamiast być źródłem wiedzy, nauczyciel staje się przewodnikiem w świecie informacji dostępnych w sieci. Pomaga uczniom/studentom w selekcji, interpretacji i ocenie wiarygodności informacji. Współczesny nauczyciel nieustannie próbuje dostosować się do stawianych przed nim wymagań, rozwija swoje kompetencje, a na prowadzonych przez siebie zajęciach stara się wprowadzić szeroki wachlarz nowatorskich metod używając często nowych technologii.
|
|
|
Andrzej Borkowski |
|
|
Uczenie się przez dociekanie (IBL, ang. Inquiry-Based Learning) to jedna z najbardziej efektywnych metod nauczania, wpisująca się w trend konstruktywizmu. Jej głównym założeniem jest dominująca rola zaktywizowanego poznawczo studenta, który podobnie jak badacz ma okazję do stawiania pytań, testowania hipotez i rozwiązywania problemów poprzez wykorzystywanie szerokiego spektrum narzędzi i technik. Efektem pracy metodą IBL zwykle jest prezentacja lub utwór. W ramach przeprowadzonego eksperymentu, metoda IBL została wykorzystana podczas interdyscyplinarnego przedmiotu „Modelowanie informacji o budynku (BIM)”, prowadzonego na studiach magisterskich, w Politechnice Warszawskiej. Celem zajęć było rozwiązanie konkretnego problemu, opracowanie manuskryptu naukowo-technicznego, który jednocześnie może stanowić podstawę publikacji naukowej.
|
|
|
Natalia Bróż, Piotr Nazarko |
|
|
Z przeprowadzonej wśród studentów ankiety wynika, że największym wyzwaniem w trakcie ćwiczeń prowadzonych w formie tablicowej są dla nich trudności w komunikacji z nauczycielem (zadawanie pytań, gdy coś jest niejasne) oraz lęk przed ośmieszeniem się (gdy rozwiązują zadania przy tablicy). Anonimowo zgłaszają potrzebę dokładniejszego tłumaczenia zadań, a jednak w większości rezygnują z uczęszczania na wykłady, nie wykorzystują dyżurów dydaktycznych, preferując natomiast korepetycje. Z tego względu ćwiczenia z Mechaniki teoretycznej na kierunku budownictwo (drugi semestr studiów I stopnia), przyjęły pilotażowo formę pracy grupowej. Studenci zostali podzieleni na zespoły, w których przydzielają sobie zadania z przygotowanego w tym celu konspektu (odwrócona klasa) i rozwiązują je bazując przede wszystkim na wiedzy wyniesionej z wykładu. Odpowiedzialnością zespołu jest opanowanie materiału przez wszystkich jego członków (uczenie się, przez uczenie innych) i ma to swoje odzwierciedlenie w zasadach zaliczenia. Podejście to wymagało także zmiany roli nauczyciela, który chodząc po sali przygląda się pracy poszczególnych studentów i zespołów. Pokazuje co jest dobrze, lecz unika dawania gotowych odpowiedzi, zadając jedynie pytania, które pozwolą studentom samodzielnie znaleźć odpowiedź. Takie podejście, skoncentrowane na studencie, ma także na celu rozwijanie kompetencji miękkich, takich jak umiejętność komunikacji, rozwiązywania problemów, pracy zespołowej, rozwiązywania konfliktów, zarządzania sobą w czasie. Studenci mają także możliwość samodzielnego ocenienia swoich kompetencji.
|
|
|
Agnieszka Chrząszcz, Kamila Gandecka |
|
|
Czy każdy z nas ma jakiś talent? Zdecydowanie tak i jest ich wiele. Dokładnie 34 talenty, które opisał Instytut Gallupa, dając wskazówki do pracy nad nimi. Te talenty to nasze mocne strony, punkty wyjścia do dalszych działań rozwojowych, zastanawiania się nad swoim warsztatem pracy i posiadanymi kompetencjami.
|
|
|
Joanna Ciesielska-Klikowska |
|
|
Prezentacja koncentruje się na znaczeniu dialogu między wykładowcami a studentami oraz na roli, jaką odgrywa feedback w doskonaleniu procesu dydaktycznego. Wychodząc naprzeciw wyzwaniom związanym z niską skutecznością tradycyjnych metod zbierania opinii, takich jak ankiety studenckie, które często pozostają nieuzupełnione, proponuję innowacyjne podejście w postaci organizowania sesji "ciesz się i psiocz" (enjoy and complain). Sesje te stanowią otwarte forum, na którym studenci mogą swobodnie wyrażać swoje opinie na temat elementów kursu, któreim się podobają, jak i tych, które budzą ich niezadowolenie.
|
|
|
Rafał Cupiał |
|
|
W rosnącej złożoności dzisiejszego świata, umiejętność adaptacji, generowania innowacyjnych rozwiązań i nieustanne nastawienie na rozwój stają się kluczowe.
|
|
|
Rafał Cupiał |
|
|
Czas przekształcić teorię w praktykę - to interaktywny warsztat, który ma na celu wyposażenie uczestników w konkretne narzędzia efektywnego wdrażania kultury feedbacku w środowisku edukacyjnym. Poprzez serię doświadczalnych ćwiczeń i praktycznych wyzwań, będziemy mieli okazję pogłębić swoje zrozumienie dynamik informacji zwrotnej.
|
|
|
Joanna Czerska |
|
|
Często o studenckim feedbacku myślimy jako o niesprawiedliwej ocenie naszej pracy wykonanej przez studentów byle jak. A gdyby to zmienić? Gdyby zaprosić studentów do udzielenia nam informacji zwrotnej o tym czego im zabrakło, a czego było za dużo? Co moglibyśmy zmienić, by ich wesprzeć w poznawaniu tematu naszych zajęć? A gdyby dać im możliwość dawania bieżącej informacji zwrotnej, która pozwoliłaby nam się doskonalić w trakcie trwania semestru? Podczas prelekcji podzielę się tym w jaki sposób przygotowuję studentów do udzielenia mi feedbacku oraz co otrzymuję w rezultacie. Wytłumaczę dlaczego proszę studentów o NIEanonimową informację zwrotną. Pokażę jak wartościowe są studenckie wskazówki i w jaki sposób wykorzystuję je do doskonalenia moich zajęć.
|
|
|
Przemysław Damski |
|
|
Praca w grupach. Abstrakcja. Eufemizm indywidualnej pracy aktywnego studenta, na resztę znudzonej grupy. Niesprawiedliwa ocena. Z tym mnie, jako studentowi najczęściej kojarzyła się praca w grupach. Najgorsze, że początkowo jako dydaktyk popełniałem większość tych błędów. Rozmawialiśmy ze studentami o tylu międzynarodowych problemach, ale przecież nie dało się ich rozwiązać. Ten aktor czy instytucja mogli coś zrobić, ale nie robią.
|
|
|
Tomasz Jankowski |
|
|
Opowiem historię o smokach. Smoki to rodziny technologii AI, które latają wokół nas. Pierwszy z nich, który się rozpanoszył to GenAI, ale nadlatuje kilkanaście innych... Są niebezpieczne, czy też pozwolą Ci wnieść się na wyżyny efektywności dydaktycznej?
|
|
|
Tomasz Kamiński |
|
|
Zmotywowanie studentów do włożenia dużego wysiłku w przygotowanie pracy pisemnej nie jest łatwe. Jedną z metod przezwyciężenia tego problemu jest stworzenie konkurencyjnego środowiska z atrakcyjną nagrodą w postaci... prawdziwej publikacji. Przedstawię doświadczenia realizacji dwóch projektów finansowanych w ramach unijnego programu Jean Monnet Modules, w ramach których przygotowywałem ze studentami książki. Pokażę model pracy ze studentami, sposób włączenia zadań projektowych do zajęć oraz podzielę się przemyśleniami na temat wartości włączania zadań badawczych do dydaktyki. Pokażę też kilka migawek z Azji, bo elementem jednego z projektów były prezentacje rozdziałów studentów na uniwersytetach w Wietnamie i Tajlandii. Spróbuję Państwa przekonać, że stawianie studentom wysoko poprzeczki oczekiwań może prowadzić do zaskakująco dobrych rezultatów.
|
|
|
Agnieszka Kania |
|
|
Akademickie kształcenie do pracy w roli nauczyciela, ale także kształcenie do wykonywania wielu innych zawodów, powinno być kwestią głęboko przemyślaną, a jednocześnie pozwalającą także studentkom i studentom na wielorakie formy refleksji nad sobą oraz przygotowanie zestawu podstawowych i niezbywalnych zasad określających sposób podejścia do podejmowanej pracy (np. kwestie etyczne, relacje) w dużej mierze niezależnego od szybko zmieniającej się rzeczywistości. Podczas zajęć z dydaktyki oraz pragmatyki na kierunku filologia polska nauczycielska wprowadzam innowacyjną, inspirowaną ideami wypracowanymi na Columbia Teachers College w Nowym Jorku i uzupełnioną o typowo polskie potrzeby, ścieżkę kształcenia przyszłych polonistów. Spotkanie z dydaktyką języka polskiego zaczynamy od napisania autobiografii edukacyjnej, by przyjrzeć się uważnie swojemu doświadczeniu w kontaktach z nauczycielami i sposobami nauczania, a następnie określić, jakie działania można/warto kontynuować, a czego absolutnie nie wolno powielać lub trzeba się koniecznie od-uczyć. Przed poznaniem wymagań stawianych przed nauczycielami, czyli podstawy programowej (obecnie niezwykle opresyjnej ze względu na nadmiar treści nauczania), grupy studenckie tworzą wizerunek absolwentów swoich lekcji (elementy planowania z przyszłości). Wyniki tej pracy są zazwyczaj imponujące i niezwykle budujące, zatem utwierdzam uczestniczki i uczestników moich zajęć, że takie cele można osiągnąć nawet mimo niesprzyjających okoliczności wynikających z decyzji ministerialnych. Stosuję przy tym na przykład gry dydaktyczne. Przygotowywane lekcje poddajemy refleksji pod kątem ustaleń neurodydaktyki i warunków skutecznego uczenia (się), wykorzystujemy rutyny myślenia krytycznego i wszelkie inne metody pozwalające na indywidualizację i motywację wewnętrzną uczniów. Zwieńczeniem wielu godzin zajęć praktycznych jest przygotowanie przez studentki i studentów portfolio oraz opracowanie własnej filozofii nauczania z odwołaniem do sugerowanego spisu publikacji dydaktycznych. Prezentacja owej wizji bycia nauczycielką / nauczycielem języka polskiego oraz rozmowa na jej temat to kształt końcowego egzaminu z przygotowania dydaktycznego. Przystępujące do egzaminu osoby nie są przepytywane z określonego zakresu materiału. To ich zadaniem jest osobiste, poparte uzyskanymi w trakcie studiów wiedzą i doświadczeniem, przedstawienie zagadnienia i obrona tej wizji. Działa tu zasada: powiedz mi, co umiesz, czym chcesz się podzielić, co dla ciebie jest najważniejsze w pracy nauczyciela. Ta idea to ostatnia zachęta dla przyszłych nauczycieli, by takie samo podejście: d-oceniania stosowali wobec swoich uczennic i uczniów.
|
|
|
Błażej Kochański |
|
|
Statystyka jest postrzegana jako przedmiot nieprzystępny i trudny na praktycznie dowolnym kierunku studiów. To prawda, jest trudna, ale nie musi być nieprzystępna. W moim poszukiwaniu sposobów na “odczarowanie” statystyki nieustannie szukam inspiracji u kolegów i nieznajomych, autorów książek i menedżerów, w najbliższej okolicy i w dalekich krajach.
|
|
|
Tomasz Kopczewski |
|
|
Zaprezentuję autorską metodę nauczania mikroekonomii. Oparta jest ona jest na sokratejskiej maksymie Poznaj Samego Siebie. Punktem wyjścia jest naturalna cecha ludzka – ciekawość oraz na przedstawieniu modeli mikroekonomicznych jako opowieści o człowieku. W edukacji ciekawość wiedz - science curiosity - rozumiana jako dążenie poznania nauki dla samej nauki powinna być ważnym czynnikiem motywującym do zdobywania wiedzy i samorozwoju. Rodzimy się z naturalną potrzebą eksperymentowania i doświadczania, potem ten typ ciekawość wraz z wiekiem ulega erozji. Mikroekonomia jest szczególnym przedmiotem, który z jednej strony wykładany tradycyjnie na zasadzie kredyt i tablicy (chalk and talk) może zniechęcić wielu studentów. Z drugiej strony ma ona niesamowity potencjał kreowania science curiosity, gdyż przedstawione podczas zajęć modele wprost odnoszą się do obserwowanych na co dzień zachowań ludzi. Pomimo notacji matematycznej modele te są opowieściami o ludziach, które przekazywane są zarówno w artykułach naukowych jak i ukryte są w dyskursie publicznym. Potrzebny jest jednak bodziec, który uruchomi tą ciekawość. Takim bodźcem może być naturalna chęć poznania samego siebie przez konfrontacje z opowieściami wynikającymi z modeli mikroekonomicznych z realnymi zachowaniami ludzi biorących udział w kursie. Poznaj siebie to metoda dydaktyczna wykorzystująca badania ad hoc, dzięki którym kreuje się w studentach ciekawość samego siebie, a przez to science curiosity. W tej metodzie:
Metoda ta pomimo dużego potencjału kreowania motywacji do zdobywania wiedzy jest trudna do wprowadzana ze względu na ogromne nakłady ponoszone przez nauczycieli. Przygotowanie badań, zebranie i uporządkowanie danych oraz przygotowanie prezentacji na ich podstawie jest bardzo czasochłonne. Koszt ten nie spada z czasem, jak ma to miejsce w przypadku przygotowania materiałów tradycyjnych, które nie wymagają corocznie aż tak dużych nakładów na ich odświeżenie. Stworzone na potrzeby tej metody narzędzia IT bazują na darmowych odpowiednikach narzędzi Business Intelligence (BI) służących do szybkiego zebrania i transformacji surowych danych w gotowy raport podsumowujący uzyskane wyniki. Zmniejszają znacząco nakłady na wprowadzenie badań ad hoc w procesie dydaktycznym. Dzięki nim metoda nauczania jest możliwa do szerszego zastosowania. W tym rozwiązaniu połączono:
|
|
|
Małgorzata Kostrzewska, Roman Ruczyński |
|
|
Historia to podobno coś, co już było i nie można tego zmienić. Jednak interpretacja faktów bywa podporządkowywana polityce, trendom, zawłaszczana przez demagogów. Podobnie jest z historią architektury i urbanistyki. Zatem czy my, nauczyciele, mamy podawać studentom „prawdy objawione”, czy raczej prowokować do refleksji, krytycznego myślenia, interpretowania idei i własnej oceny ich realizacji? Jak przy tym sprawiać, aby zajęcia z historii były fascynującą przygodą, pogłębiały zainteresowania i dawały radość, zarówno studentom, jak i nauczycielom?
Odpowiadając na te pytania, pokażemy naszą dydaktyczną drogę od tradycyjnych ćwiczeń oraz egzaminów do indywidualizowania i różnicowania procesów uczenia się: od tradycyjnego (stresującego) kolokwium, przez open-book exam po całkowitą z niego rezygnację, na rzecz pracy pogłębiającej osobiste zainteresowania i rozwijającej kreatywność. Dokąd nas ta droga doprowadzi? Sami nie wiemy, bo nieustannie kształtujemy i zmieniamy tę naszą historię, nie ustając w poszukiwaniach najciekawszej i najbardziej inspirującej ścieżki.
|
|
|
Katarzyna Kubiszewska, Aneta Sobiechowska-Ziegert |
|
|
Tutoring akademicki zdefiniowany jako forma indywidualnego wsparcia edukacyjnego jest kluczowym elementem współczesnej edukacji. Wystąpienie będzie skoncentrowane na roli tutoringu akademickiego jako dynamicznego narzędzia dostosowanego do zmieniającego się krajobrazu edukacyjnego. Przedstawimy strategie i praktyki, które pozwalają tutorom / nauczycielom efektywnie reagować na nowoczesne wyzwania, takie jak rozwój technologii, różnorodność kulturowa, czy potrzeby studentów z różnymi stylami uczenia się.
|
|
|
Marta Kuc-Czarnecka |
|
|
Roulette of Hell to gra wykorzystana do prowadzenia wykładu z przedmiotu Statistics II (II stopień, zajęcia w języku angielskim). Statistics II to tak naprawdę statystyka matematyczna, która sprawia trudność nawet wtedy, kiedy nauczana jest w macierzystym języku. Celem gry było odczarowanie "nudnego i abstrakcyjnego" przedmiotu, zapewnienie przyjaznej atmosfery na zajęciach, która sprzyja uczeniu się, a także zadbanie o wysoką frekwencją na wykładzie. Gra posiada dość złożoną mechanikę, pojawiają się w niej cotygodniowe quizy, zadania podsumowujące bloki tematyczne, zadania grupowe, a także tworzenie memów i granie w pokera!
|
|
|
Krzysztof Maj |
|
|
W wystąpieniu podzielę się w gruncie rzeczy dwoma doświadczeniami. Po pierwsze, skrajnej niechęci wobec treści, co to ucząc bawią, a więc są edukacyjne, czyli na pewno nudne. Po drugie zaś, trzyletnimi doświadczeniami tworzenia filmów i streamowania na YouTubie niezależnie od pracy akademickiej – a przede wszystkim o tym, jakie to może być bezproblemowe. Będzie więc dużo o grach, nauczaniu imersywnym, tutoringu oraz zacieśnianiu więzów społecznych.
|
|
|
Marta Muchewicz |
|
|
Dzisiaj oczekiwania i potrzeby studentów wobec edukacji wyższej zdają się być wyzwaniem większym niż kiedykolwiek wcześniej. W ramach wykładu "Oczekiwania a rzeczywistość: Jak edukacja wyższa może sprostać wymaganiom nowej generacji studentów?" chciałabym przyjrzeć się tym wyzwaniom z unikalnej perspektywy, studenckiej.
|
|
|
Lidia Pokrzycka |
|
|
Przedstawienie koncepcji gry „Time to Move” Eurodesku i jej zastosowania w praktyce nauczania. „Time to Move” jest to gra mobilizująca do mobilności oraz zainteresowania grantami europejskimi. Zajęcia rozpoczynają informacje wstępne związane z Eurodeskiem i Wolontariatem Europejskim, projektami UE, z których mogą korzystać młodzi ludzie (do 30 roku życia). Kolejny etap warsztatów opiera się na wybraniu misji i rozegraniu gry karcianej, w której sprawdza się wiedzę studentów z zakresu kreatywnego myślenia, posiadanych już informacji o Europie, inicjatywach europejskich dostępnych w ramach sieci Eurodesk, Erasmus+ itp. W następnych modułach warsztatów należy wykazać się umiejętnościami przeprowadzania wywiadów z uczestnikami wyjazdów w ramach programu Erasmus+, czy Wolontariatu Europejskiego. Możliwe jest również wykorzystanie materiałów z Eurodesku, w których są opisane studia przypadków studentów korzystających z szans danych przez Unię Europejską. Na podstawie wywiadów i materiałów określa się słabe oraz mocne punkty działań podjętych przez uczestników wyjazdów. Kolejny etap to przygotowanie się do realnej misji, określa się wtedy korzyści z wyjazdu do wybranego kraju i zapoznaje z wszelkimi procedurami wyjazdowymi, a następnie aplikuje o pobyty szkoleniowe. Zajęcia kończy szkolenie przygotowane przez uczestników warsztatów, dla innych studentów uczelni z zakresu działań projektowych, aplikacji na wyjazdy zagraniczne, wolontariaty. W trakcie wystąpienia zostanie zaprezentowana koncepcja gry, możliwości jej dostosowania do specyfiki kierunków studiów oraz efekty takich zajęć prowadzonych ze studentami public relations.
|
|
|
Mariusz Ruchwa |
|
|
Uczę studentów kierunku Budownictwo przedmiotu Mechanika Budowli, trudnych i ważnych obliczeń konstrukcji budowlanych. Łączę tradycję i nowoczesność. Nawet jeśli realizuję kurs w trybie stacjonarnym, to ma on swoje dopełnienie w chmurze obliczeniowej Google Workspace/Classroom. Wszystkie materiały (z wykładów, ćwiczeń i inne) udostępniam studentom przed zajęciami. W trakcie zajęć studenci uzupełniają notatki, koncentrują się na zrozumieniu zagadnień i nauce stosowania omawianych metod obliczeń. Podczas wykładów często odwołuję się do realnych zastosowań, pokazuję przyniesione ze sobą modele konstrukcji oraz zadaję „pytania angażujące”, aby wspólnie rozwiązywać problemy. Na moich zajęciach nie ma kolokwium, ani kartkówek, nikt nie boi się podejść do tablicy. Motorem zaangażowania studentów do pracy przez cały semestr są m.in. indywidualne zadania obliczeniowe, do wykonania poza zajęciami. Aby zadania rozwiązać, należy pracować z notatkami i wykonać kilka wariantów obliczeń, różnymi metodami. Jedni wykonują zadania biegle, inni potrzebują konsultacji, poznają treści w swoim tempie. Pracuję ze wszystkimi wspólnie i jednocześnie indywidualnie z każdym studentem (na zajęciach oraz konsultacjach). Żeby ułatwić obliczenia, podsuwam studentom nowoczesne narzędzia obliczeniowe uzupełnione o własne implementacje modeli teoretycznych. Mam kontrolę nad ich pracą (czy jest samodzielna itp.). Zadania są wydawane poprzez Classroom i w tym samym środowisku składane do dodatkowych konsultacji oraz oceny. Z semestru na semestr coraz liczniejsze grono studentów zdobywa bardzo dobre oceny.
|
|
|
Sabina Świtała |
|
|
Edukacyjne ARpeggio, wpisane w tytuł wystąpienia, to zamierzona gra słów, która wskazuje na kierunek podjętego w wystąpieniu tematu. Tak jak arpeggio rozbija akord na pojedyncze nuty, tworząc bogatszą, bardziej złożoną strukturę muzyczną, tak AR rozbija rzeczywisty obraz świata, dodając do niego wirtualne elementy, budując nowe warstwy. Badania potwierdzają, że wykorzystywanie w pracy ze studentami materiałów AR może przyczynić się do poprawy zrozumienia skomplikowanych tematów, zwiększenia zaangażowania oraz obniżenia poziomu obciążenia poznawczego. Dostęp do profesjonalnych – gotowych pomocy w formie AR jest jednak utrudniony ze względu na koszty, a oferowane zasoby nie zawsze spełniają oczekiwania nauczycieli. Dobrym rozwiązaniem mogą okazać się aplikacje do tworzenia AR z załączoną biblioteką obiektów 3D, umożliwiające przygotowanie dostosowanych do konkretnych potrzeb pomocy naukowych. Edukacyjne ARpeggio potraktować można jako swoistą strategię pracy, która opiera się na tworzeniu przez nauczycieli spersonalizowanych materiałów dydaktycznych z wykorzystaniem technologii AR, a także na angażowaniu studentów do kreowania własnych projektów AR na określone tematy. Podobnie jak arpeggio tworzy harmonijną sekwencję, tak samo ARpeggio zakłada zaplanowanie spójnych zajęć, w których poszczególne treści są dopełniane poprzez nałożone na nie elementy interaktywne. Podczas wystąpienia przedstawione zostaną wybrane aplikacje do tworzenia AR, które wpisują się w zaproponowaną strategię pracy (zakres nauk humanistycznych).
|
|
|
Tomasz Walasek, Przemysław Stencel |
|
|
W moim wystąpieniu, chciałbym zmierzyć się ze strachami i mitami, które narosły wokół edukacji zdalnej. Chciałbym powiedzieć o tym, czym różni się rozpaczliwa, awaryjna proteza procesu edukacyjnego czasu pandemii od e-learning czasu pokoju i spokoju. Mam nadzieję, że uda mi się pokazać również jeden lub kilka przykładów zadań, które odczarują złe emocje narosłe wokół edukacji zdalnej.
|
|
|
Alicja Zagrodzka |
|
|
Studenci pierwszego roku mają za sobą lata doświadczeń szkolnych, przeważnie ze szkoły systemowej. Jeśli osoba prowadząca zajęcia proponuje im model edukacyjny, który różni się od znanego im modelu, napotyka na ich nieufność i opór: studenci zastanawiają się, gdzie jest "haczyk", i jak szybko okaże się, że miało być inaczej, ale jest tak samo, jak zwykle. Prowadzę na ogół zajęcia z historii wychowania: wykłady, zakończone egzaminem na ocenę i ćwiczenia, zakończone zaliczeniem bez oceny. Przez ponad 20 lat wypracowywałam swój własny model pracy dydaktycznej. Inspirowałam się pedagogiką znanych mi postaci historycznych, takich jak Sokrates, Vittorino da Feltre, Maria Montessori, Celestyn Freinet, Janusz Korczak, Maria Grzegorzewska, a także współczesną nam "Szkołą w Chmurze". Inspirowałam się również duchowością chrześcijańską, "Szkołą dla Rodziców i Wychowawców", "Porozumieniem bez Przemocy" (Nonviolent Communication, NVC) i Podejściem Skoncentrowanym na Rozwiązaniach (Solution Focused Approach). |
|