|
Joanna Czerska (Politechnika Gdańska) |
||
|
Czy można sprawić, by studentom chciało się uczyć, a jednocześnie samemu się przy tym nie przepracować? Można! Opowiem Wam, jak zbudować system, który działa jak perpetuum mobile – studenci sami ustalają swoje cele, sami chcą do nich dążyć, a oceny (o dziwo!) nie budzą w nich traumy. Dowiecie się, jak działają moje „światła zaliczeniowe”, system propozycji ocen i oceny przed oraz po egzaminie. Moje metody to sprytny sposób na to, by studentom się chciało… i żebyśmy my – wykładowcy – nie musieli ich do tego siłą popychać.
|
||
|
Przemysław Piotr Damski (Uniwersytet Łódzki) |
||
|
Pracując ze studentami często narzekamy na pokolenie Z. Mówimy, że są roztrzepani. Nie potrafią się skupić. Są zapominalscy, apatyczni lub nadaktywni. Rozpraszają ich telefony. A może to nie tylko cecha pokoleniowa? Może stoi za tym coś więcej? Coraz częściej mówi się o osobach z ADHD. Zaczynamy rozumieć, że to nie tylko ten ruchliwy i rozkrzyczany chłopiec, że bynajmniej ADHD nie znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki po ukończeniu osiemnastu lat. Może zatem w części przypadków rozwiązanie jest, nomen omen, atypowe? Czy jednak wiemy jak prowadzić zajęcia osobami z ADHD; zwłaszcza jeśli te osoby same nie wiedzą, że mają to zaburzenie? Co wówczas począć? Postaram się rozwiać część tych wątpliwości wprowadzając Was w świat osób z ADHD. Trzymajcie się, bo to przejeżdża ferrari z hamulcami od roweru.
|
||
|
Antonina Doroszewska, Piotr Dziechciarz (Warszawski Uniwersytet Medyczny) |
||
|
Współczesna dydaktyka medyczna coraz szerzej otwiera się na nauczanie oparte na wysokotechnologicznych symulacjach medycznych, e-learningu z wykorzystaniem platform edukacyjnych, metodzie case-based learning, rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych oraz rosnącym zastosowaniu odwróconej klasy. Nowatorskie metody rozwiązały jedynie część problemów tradycyjnej dydaktyki, jednocześnie stwarzając nowe wyzwania. Jak przekazywać wiedzę w czasach, gdy dostęp do niej jest prawie nieograniczony? Jak rozwijać umiejętności technologiczne, nie tracąc przy tym tradycyjnych, lecz wciąż niezbędnych kompetencji klinicznych? W jaki sposób godzić role profesjonalisty medycznego, naukowca i dydaktyka? Jak kształtować postawy przy masowym kształceniu przyszłych medyków, gdy o relację mistrz-uczeń coraz trudniej? Jak budować tożsamość zawodową przyszłych lekarzy w rzeczywistości coraz bardziej opartej na umiejętnościach technicznych? Jak kształtować relację lekarz–pacjent opartą na zaufaniu, empatii i skutecznej komunikacji? Jak lepiej oceniać kompetencje studentów przy powszechnym dostępie do dużych modeli językowych? W naszym wystąpieniu spojrzymy na dydaktykę medyczną z dwóch perspektyw: lekarza-nauczyciela oraz pedagoga spoza środowiska medycznego. Szukając odpowiedzi postawione pytania, zastanowimy się, czy dydaktyka medyczna może stać się inspiracją dla nauczycieli innych specjalności.
|
||
|
Ewa Duda-Maciejewska (Uniwersytet Civitas, Akademia Pedagogiki Specjalnej w Warszawie) |
||
|
Czy wyobrażasz sobie przestrzeń edukacyjną, w której samoorganizacja i różnorodność wzajemnie się wzmacniają, a ład i kreatywność wyłaniają się oddolnie i wspólnie rozkwitają? W naturalnych ekosystemach tkwi niezwykła zdolność do samoorganizacji i innowacji, które – w przeciwieństwie do systemu fabrycznego – zwinnie radzą sobie ze zmiennością i złożonością. Podobnie jak w lesie, gdzie porządek wyłania się z interakcji między roślinami, zwierzętami i mikroorganizmami, tak w sytuacji edukacyjnej można zastosować mikrostruktury pracy wspierające samoorganizację, swobodę interakcji i rozkwit potencjału. Bez ścisłego nadzoru. Tak jak las charakteryzuje się bogactwem gatunkowym, co zwiększa jego odporność, tak te mikrostruktury pozwalają czerpać z różnorodności perspektyw i talentów, wyzwalając kreatywny potencjał grupy. W lesie wszystkie elementy są ze sobą powiązane i wzajemnie na siebie wpływają – tak też wolne mikrostruktury tworzą przestrzeń dla każdego głosu, co przekłada się na lepszą relację, współpracę i kreatywność. Każda jednostka buduje zbiorową mądrość. To metoda od lat ewoluująca, nie wymagająca certyfikacji ani licencji, a otwarty, kolektywny charakter stale ją wzbogaca. Brzmi jak utopia? Poznamy 10 zasad i 5 elementów tworzących każdą z mikrostruktur. Zapraszam do błyskawicznego eksperymentu z uwalniającymi mikrostrukturami, by sprawdzić czy porządek i kreatywność mogą wspólnie rozkwitać uwalniając potencjał różnorodności osób uczących się. Idziemy do lasu?
|
||
|
Kamila Gandecka (Centrum e-Learningu i Innowacyjnej Dydaktyki w AGH) |
||
|
Współczesna edukacja stawia wiele wyzwań. Odnoszę się one w znacznym zakresie do potrzeb osób uczących się, często wykraczających poza samo zdobywanie określonych wiadomości, czy rozwijanie umiejętności dedykowanych danej profesji. Dodatkowo dynamicznie zmieniający się świat oraz wyraźnie zaznaczająca się specyfika różnych generacji, które podejmują edukację na wszystkich poziomach kształcenia, wymaga od nas dydaktyków i dydaktyczek większej elastyczności myślenia o procesie uczenia, ale również ciągłego namysłu i refleksji nad naszym warsztatem pracy. Osoba projektująca i prowadząca zajęcia dydaktyczne ma realny wpływ na jakość przekazywanych treści, atmosferę sprzyjającą otwartości i współpracy, a także na budowanie relacji w środowisku uczącym się. Może modelować postawy poprzez własne zaangażowanie i autentyczność, jednak jej wpływ na indywidualne decyzje i zaangażowanie osób uczących się ma swoje granice. Gdzie są granice odpowiedzialności dydaktycznej? Jakich obszarów dotyczą? Jak zachować balans pomiędzy własną odpowiedzialnością dydaktyczną a autonomią osób studiujących? To pytania, które wnoszę do dyskusji o dydaktyce w ramach tegorocznego Ideatorium. Podczas wystąpienia podzielę się również swoją drogą od nauczycielki-ratowniczki do „wolnej” dydaktyczki akademickiej.
|
||
|
Agnieszka Goncerzewicz (Uniwersytet WSB Merito w Poznaniu) |
||
|
W dobie AI coraz częściej pojawiają się wątpliwości, w jaki sposób wykładowcy akademiccy powinni podchodzić do obron: projektów grupowych, tytułów, dyplomów itp. Do opracowania tej IDEI zainspirowali mi studenci 5. roku kierunku Marketing i Sprzedaż, którzy w ankietach po zakończeniu realizacji zajęć napisali, że poza prowadzonym przeze mnie przedmiotem właściwie zaliczenie można by uzyskać, prezentując ten sam projekt na każdym przedmiocie. Słabo to świadczy o jakości zajęć? Ja widzę w tym szansę. Zebrałam sylabusy wszystkich przedmiotów realizowanych przez studentów studiów uzupełniających magisterskich na kierunki MiS. Na podstawie opisanych w nich efektów uczenia przygotowałam propozycje, jak mógłby wyglądać grupowy projekt zaliczeniowy (co miałoby leżeć u jego założeń, jakie kompetencje budować) w każdym przedmiocie na każdym semestrze tak, by potem każdy projekt grupowy stanowił osobną część (jeden puzelek) większego projektu – być może projektu do obrony. Celem ostatecznym ma być stworzenie po realizacji 4 semestrów generalnego projektu (np. projektu firmy / budowy brandu itp.), w którym studenci po kawałku realizują plan, przygotowujący ich do wejścia w marketingowy rynek pracy z gotowym produktem (firmą / marką / produktem itp.). W prelekcji opowiem o założeniach tej idei, jak widzę jej realizację na poszczególnych przedmiotach, jak do takiego projektu wykorzystać narzędzia AI, jak taki globalny wieloetapowy projekt mógłby stać się częścią obrony tytułu mgr oraz jakie benefity, ale i trudności mogłoby się wiązać z wdrożeniem takiego rozwiązania.
|
||
|
Lena Grzesiak (Uniwersytet Łódzki) |
||
|
W tradycyjnym podejściu do nauczania dominuje nacisk na efektywność, standaryzację i wyniki, często marginalizowana jest rola emocji, które towarzyszą dydaktyce akademickiej. Badania pokazują, że pozytywne emocje (a taką jest radość) wzmacniają pamięć, poprawiają koncentrację oraz redukują stres, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy i budowaniu zaangażowania studentów. Sami studenci często oczekują od prowadzących pasji i stworzenia bezpiecznej, radosnej przestrzeni na naukę, czyniącą edukację bardziej angażującą i przyjazną. Badania pokazują, że warto zrobić miejsce na radość w dydaktyce akademickiej, ponieważ stanowi ona jeden z kluczy efektywnego uczenia (się). Prezentacja będzie skupiała się wokół miejsca radości w edukacji akademickiej. Celem wystąpienia będzie zachęcenie do dyskusji nad pytaniami: 1. Czy radość w dydaktyce akademickiej powinna być integralnym elementem procesu kształcenia? oraz 2. Jakie są granice między radością a powagą akademickiego nauczania? Podczas wystąpienia spróbuję odpowiedzieć na pytanie, czy i w jakim stopniu radość jest pożądanym, a może nawet niezbędnym elementem dydaktyki akademickiej? Na podstawie analizy literatury omówię zarówno argumenty za jej wprowadzeniem, jak i potencjalne wyzwania, które mogą się z tym wiązać.
|
||
|
Marta Grześko-Nyczka (Akademia Nauk Stosowanych im. Jana Amosa Komeńskiego w Lesznie) |
||
|
Pandemia COVID-19 i związane z nią przejście na edukację zdalną postawiły przed nauczycielami nowe wyzwania — jednym z nich była niepewność co do realnego zaangażowania studentów po drugiej stronie ekranu. W odpowiedzi na tę sytuację opracowałam metodę „wyjściówki” jako narzędzie utrzymania kontaktu oraz skuteczny sposób rozwijania krytycznego myślenia, umiejętności syntezy, analizy i refleksji nad własnym uczeniem się. Realizowana na zakończenie zajęć, wyjściówka pełni funkcję pomostu między teorią a praktyką, a także buduje most między wykładowcą a studentem, tworząc przestrzeń do dialogu i partnerskiej relacji edukacyjnej. Dla studenta staje się narzędziem autorefleksji i angażującej pracy z materiałem, dla wykładowcy — źródłem informacji zwrotnej, pomagającym lepiej dostosować metody dydaktyczne do potrzeb grupy. Choć metoda ta narodziła się w trakcie edukacji zdalnej, z powodzeniem stosuję ją także podczas zajęć stacjonarnych. Wyjściówka szybko zyskała nowe funkcje — stała się narzędziem motywacji, samodzielnego myślenia i impulsem do poszukiwań wykraczających poza ramy zajęć. „Wyjściówka” to jedno z moich kluczowych narzędzi realizujących założenia konstruktywizmu w dydaktyce akademickiej. Umożliwia studentom przejęcie odpowiedzialności za własny proces uczenia się, budowanie wiedzy poprzez refleksję i krytyczną analizę, a także aktywny udział w kształtowaniu treści zajęć. Wykładowca przestaje być jedynie nadawcą wiedzy — staje się partnerem w dialogu i przewodnikiem w procesie odkrywania znaczeń. Taka forma pracy sprzyja kształtowaniu świadomego i zaangażowanego studiowania, gdzie zarówno student, jak i wykładowca uczą się od siebie nawzajem. Podczas wystąpienia przedstawię sposób realizowania „wyjściówki”, omówię jej potencjał oraz podzielę się refleksjami z praktycznego zastosowania. |
||
|
|
||
|
W dobie rosnącej popularności narzędzi AI dydaktycy stoją przed wyzwaniem: jak wykorzystać potencjał technologii i nie zatracić wartości tradycyjnych metod i technik nauczania, które angażują studentów w sposób nieosiągalny dla technologii cyfrowych. Jak znaleźć złoty środek, łącząc sztuczną inteligencję z klasycznymi metodami dydaktycznymi? Przedstawię sprawdzone dobre praktyki dydaktyczne, które skutecznie wspierają proces nauczania języka obcego przyszłych inżynierów (wśród nich techniki angażujące studentów w aktywne przetwarzanie treści, takie jak mapy myśli, prezentacje multimedialne, prace grupowe oraz analiza artykułów naukowych). Dzięki umiejętnemu połączeniu tych metod z nowoczesnymi narzędziami technologicznymi możliwe jest stworzenie dynamicznego i efektywnego środowiska edukacyjnego, które wspiera zarówno rozwój kompetencji językowych, jak i umiejętności kluczowych dla przyszłych inżynierów. W oparciu o własne doświadczenia dydaktyczne i przykłady z zajęć języka obcego dla studentów z pokolenia Z, pokażę, jak dzięki wybranym narzędziom opartym na AI uzupełniam proces dydaktyczny, nie rezygnując z możliwości „analogowych”, wierząc, idea efektywnego nauczania nie leży ani w pełnej digitalizacji procesu dydaktycznego, ani w całkowitym odrzuceniu technologii, lecz w świadomym zarządzaniu ich wzajemnym przenikaniem. Kluczowe jest krytyczne podejście do procesu dydaktycznego bez ulegania złudzeniu, że technologia sama w sobie stanowi rozwiązanie.
|
||
|
Tomasz Kamiński, Małgorzata Karpińska-Krakowiak (Uniwersytet Łódzki) |
||
|
Czy możliwe jest prowadzenie zajęć akademickich bez tradycyjnych ocen? Czy ocenę końcową może wystawić sobie sam student? Czy opisowa informacja zwrotna jest lepsza od numerycznej? Podczas naszej prezentacji pokażemy, że odpowiedź na te wszystkie pytania jest taka sama: „i tak, i nie”. Pokażemy to w oparciu o wyniki eksperymentu dydaktycznego, w ramach którego wdrożyliśmy „ocenianie bez ocen” na czterech kursach prowadzonych przez nas na Uniwersytecie Łódzkim. Pokażemy twarde dane oceniające efektywność tego modelu oceniania, stosunek studentów do niego oraz jego wpływ na poziom stresu i osiągane rezultaty. Ale oprócz nich podzielimy się także praktycznymi doświadczeniami z prowadzenia zajęć w tym modelu – wyzwaniami, jakie się pojawiły, oraz sposobami ich rozwiązania. Na koniec spróbujemy Państwa zachęcić do eksperymentowania ze zmianą sposobu oceniania i oparcia go o informację zwrotną, a nie o cyferki. To w pewnym sensie „wywrócenie stolika” ale można dzięki niemu osiągnąć pewne korzyści dydaktyczne: doprowadzić do głębszego zaangażowania studentów w naukę i wzięcia większej odpowiedzialności za własny proces edukacyjny. To nie mało. |
||
|
Krzysztof Karsznia (Politechnika Warszawska) |
||
|
Celem badań jest nakreślenie prognozowanych kierunków rozwoju nowoczesnych technologii pozyskiwania, przetwarzania oraz analizowania danych przestrzennych w procesie kształcenia studentów nauk technicznych na przykładzie kierunku geodezja i kartografia. Na potrzeby referatu, przeprowadzono studium przypadku dla studentów studiów inżynierskich w zakresie przewidywania zarówno metod nowoczesnego kształcenia, wykorzystania sztucznej inteligencji jak również reorientacji paradygmatu zawodów związanych z zarządzaniem danymi przestrzennymi. Oczekiwania obecnych absolwentów kierunku geodezja i kartografia dotyczą nie tylko zastosowań AI w kontekście opracowania pozyskiwanych danych, ale wskazują na całkowitą automatyzację procesów z tym związanych. Jednocześnie, definiowana jest nowa rola absolwenta jako osoby nadzorującej realizację prac, również analitycznych. Wyraźnie zauważyć można unifikację kompetencji absolwenta przyszłości. W kontekście oczekiwań, studenci określili swoje wyobrażenia idealnego modelu uczelni a także kompetencji, które dzięki studiowaniu pozyskiwać będą przyszli adepci nauk technicznych. Respondenci wykazali bardzo znaczące wymagania w stosunku do praktycznego przygotowania oraz zaangażowania kadry dydaktycznej przy jednoczesnym ustaleniu roli wykładowcy jako tutora. Bardzo często, studenci wskazywali także na znaczącą rolę samokształcenia przy nadzorowaniu działań ze strony nauczyciela akademickiego. Badanie odniesiono do ankiet przeprowadzonych zarówno wśród studentów studiów stacjonarnych jak również niestacjonarnych. Zauważono, dużą zbieżność otrzymanych odpowiedzi mimo, niekiedy, różnej klasyfikacji respondentów (wiek, doświadczenie zawodowe).
|
||
|
Iga Kazimierczyk (Uczelnia Korczaka w Warszawie) |
||
|
W czasie spotkania zastanowimy się nad tym, dlaczego zapał do pracy z innymi, do nauki, pracy intelektualnej czasem wygasa. Co - jako nauczycieli i nauczycielki akademickie w kontekście wypalenia zawodowego powinno nas zaniepokoić? Po czym poznać, że zaczynmy zbliżać się do granicy, za którą jest wypalenie zawodowe? Jakie zachowania, objawy fizyczne, emocjonalne i psychiczne świadczą o tym, że jesteśmy wypaleni? Jakie konsekwencje pracy niesie ze sobą wypalenie zawodowe? W jaki sposób uczelnie mogą wspierać nauczycieli akademickich i pomagać przeciwdziałać wypaleniu? Co robić, kiedy czujemy, że ten problem nas dosięgnął? I najważniejsze - jak się przed wypaleniem chronić.
|
||
|
Agata Komendant-Brodowska, Anna Baczko-Dombi (Uniwersytet Warszawski) |
||
|
Celem prezentacji jest pokazanie roli prototypowania i testowania w tworzeniu doświadczeń edukacyjnych. Chciałybyśmy opowiedzieć o tym, jak organizacja kilku rund pilotażu projektowanej przez nas gry edukacyjnej o polaryzacji pomogła nam w niełatwym dla nas zderzeniu pierwotnego pomysłu z rzeczywistością i co z tego wynikło. Opowiemy: (1) o pomyśle na grę, (2) o prototypowaniu, (3) co zagrało, a co nie zagrało, (4) jakie emocje nam towarzyszyły, (5) jakie wnioski wyciągnęliśmy, (6) o zmianach, (7) jakie są wnioski dla nas jako dydaktyków z eksperymentów, które „nie wychodzą”. Gra została zaprojektowana w ramach multidyscyplinarnego projektu edukacyjnego Action for Interactive Anti-Polarisation Learning Experiences for a Better Democracy, którego celem jest zwalczanie społecznej polaryzacji wśród młodych ludzi poprzez edukację na temat tego procesu i jego mechanizmów oraz uświadamianie zagrożeń z nią związanych. W ramach gry studenci otrzymują zestaw reguł dotyczących zmian poglądów i rozgrywają ze sobą kilka rund, co - w różnych wariantach- prowadzi (lub nie) do zwiększania się różnic w poglądach i powstania dwóch grup o skrajnych poglądach. Gra ma na celu zrozumienie mechanizmów prowadzących do polaryzacji. W prezentacji podzielimy się doświadczeniami z procesu projektowania, w tym z siedmiu sesji pilotażowych przeprowadzonych w 3 krajach, w których wzięło udział w sumie ok. 100 uczestników. Położymy nacisk na to, jak zastosowanie podejścia typowego dla design thinking pozwoliło udoskonalić samo doświadczenie edukacyjne i dostrzec rozwój tam, gdzie można by zobaczyć porażkę.
|
||
|
Judyta Kotarba (Collegium da Vinci w Poznaniu) |
||
|
Czy kurs online może stać się wciągającą opowieścią? W jaki sposób wykorzystanie mechanizmów narracyjnych wpływa na zaangażowanie studentów i efektywność nauki? W swojej prezentacji pokażę, jak storytelling i fabularność mogą sprawić, że kursy online staną się nie tylko bardziej atrakcyjne, ale także angażujące i przystępne poznawczo. Podzielę się doświadczeniami z kursu „Odkrywaj CDV – wprowadzenie do studiowania”, który stworzyliśmy z myślą o studentach pierwszego roku i realizujemy w ramach tygodnia integracyjnego. Opowiem o kluczowych zasadach projektowania kursów osadzonych w narracji – od budowania fabularnej struktury po sposoby angażowania uczestników poprzez bohaterów, wyzwania i dynamiczny rozwój historii. Pokażę dobre praktyki i konkretne przykłady wykorzystania fabularności w e-learningu, które pomagają studentom przyswajać wiedzę oraz budować silniejszą więź z kursem. Szczególną uwagę poświęcę roli interaktywnych elementów i technik gamifikacyjnych w zwiększaniu zaangażowania studentów. Przyjrzę się temu, jak zadania oparte na fabule, scenariusze decyzyjne oraz elementy interaktywne mogą motywować uczestników do aktywnego udziału w kursie. Chcę pokazać, że e-learning może stać się czymś więcej niż tylko źródłem informacji – może być przygodą, która angażuje emocje i ciekawość studentów, czyniąc naukę bardziej efektywną i inspirującą.
|
||
|
Iwona Maciejowska (Uniwersytet Jagielloński) |
||
|
Na wydziałach nauk ścisłych i przyrodniczych, zarówno wykładowcy, jak i studenci przyzwyczajeni są do zadań, które mają jednoznaczne rozwiązania, co daje poczucie przewidywalności i bezpieczeństwa. Jednocześnie , coś zupełnie przeciwnego – kreatywność należy kompetencji kluczowych XXI wieku. Czy da się to pogodzić? W swojej prezentacji chciałabym zwrócić uwagę na to, jak można kształtować kreatywność wśród studentów omawianych kierunków, nie rezygnując przy tym z rzetelnego podejścia do zdobywania wiedzy. Przedstawię doświadczenia związane z pracą ze studentami drugiego i piątego roku studiów, przygotowującymi się do zawodu nauczyciela, którym zaproponowałam zadania wymagające myślenia poza utartymi schematami. Zamiast klasycznych, algorytmicznych problemów o jednoznacznych odpowiedziach, mieli oni możliwość stworzenia czegoś własnego. Studenci, którzy dostali swobodę w działaniu, włożyli w swoje prace znacznie większy wysiłek, niż oczekiwałam. Wykorzystali umiejętności związane z ich pozauczelnianymi zainteresowaniami np. stworzyli fabuły zagadek kryminalnych czy opracowali scenariusze i aplikacje gier komputerowych, przeprowadzali badania i wywiady. Ich zaangażowanie mogło wynikać nie tylko z samego procesu twórczego, ale również z realnej szansy na publikację wyników w profesjonalnych czasopismach: Natural Science Education oraz Nauczanie Przedmiotów Przyrodniczych. Warto zastanowić się, jak już na etapie studiów wykształcić w przyszłych specjalistach umiejętność elastycznego podejścia do problemów i poszukiwania nieoczywistych rozwiązań.
|
||
|
Barbara Małuszyńska, Daria Świerblewska (Uniwersytet Merito) |
||
|
Podczas wystąpienia opowiemy o realnych działaniach lokalnych na uczelniach (zarówno dydaktycznych, jak i naukowych) związanych z zaaplikowaniem technologii gen AI do codzienności akademickiej. Pokażemy owoce kursu „AI jako asystent dydaktyczny” oraz pochwalimy się realizacjami, opiniami i zmianami w dydaktyce, które realnie wprowadzają wykładowcy Merito na naszych uczelniach.
|
||
|
Magdalena Markowska (Uczelnia Korczaka w Warszawie) |
||
|
Sztuczna inteligencja (AI) staje się coraz bardziej istotnym elementem w edukacji akademickiej, oferując nowe możliwości wsparcia dla studentów o różnych potrzebach, w tym osób neuroróżnorodnych. Dzięki zaawansowanym algorytmom analizy danych, narzędziom dostosowującym proces nauki oraz interaktywnym asystentom edukacyjnym, AI może znacznie ułatwić przyswajanie wiedzy studentom ze spektrum autyzmu, ADHD i innymi różnicami neurologicznymi. W trakcie wystąpienia omówione zostaną kluczowe zastosowania AI w dydaktyce akademickiej, zwracając uwagę na ich wpływ na poprawę dostępności treści, eliminację barier w komunikacji oraz indywidualizację ścieżki kształcenia. Szczególna uwaga zostanie poświęcona praktycznemu aspektowi wdrażania AI w dydaktyce akademickiej – zarówno w kontekście korzyści, jak i potencjalnych wyzwań etycznych oraz organizacyjnych. Celem wystąpienia jest pokazanie, jak nowoczesne technologie mogą nie tylko ułatwiać naukę studentom neuroróżnorodnym, ale także przyczyniać się do bardziej inkluzyjnego i efektywnego modelu edukacji akademickiej.
|
||
|
Bartosz Muczyński (Politechnika Morska w Szczecinie) |
||
|
Czy opłaca się być miłym dla czatbotów? Czy empatię można zaprogramować? Jak temperatura wpływa na kreatywność? Czy Internet jest martwy? Czy robot poda Ci szklankę wody na starość? Czy zaawansowany kalkulator może mieć świadomość?... W ramach tego wystąpienia wyjdziemy poza kontekst wykorzystania genAI w edukacji i spojrzymy szerzej na problemy i pytania, na które nie ma jeszcze jednoznacznej odpowiedzi. Pomoże to nie tylko lepiej zrozumieć działanie modeli językowych obecnej generacji, ale też pozwoli lepiej przygotować się na nadchodzącą przyszłość.
|
||
|
Anna Sajdak-Burska (Uniwersytet Jagielloński) |
||
|
Poszukamy odpowiedzi na pytania:
|
||
|
Kamil Szefler (Politechnika Gdańska) |
||
|
Każdy z nas choć raz wypełniał ankietę tak, żeby było „szybciej” albo „lepiej wyglądało”. Ale co, jeśli te „drobne” oszustwa wpływają na realne decyzje – od programów studiów po strategie wielkich firm? W tym wykładzie przyjrzymy się, dlaczego fałszowanie odpowiedzi to nie przypadek, tylko efekt złego projektowania procesów. Z Design Thinkingiem i podejściem Lean na tapecie pokażę, jak uniknąć pułapki sztandarowego hasła doktora Housa: „Wszyscy kłamią”. Czy da się stworzyć system, który naprawdę działa? Sprawdźmy!
|
||
|
Anna Wach (Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu) |
||
|
Żyjemy w czasach zmiennych, dynamicznych, trudnych i niepewnych. Postęp technologiczny, sprawia, że człowiek musi podejmować permanentny wysiłek związany z rozwojem swoich kompetencji i bardzo szybko adaptować się do zmieniających się uwarunkowań. Zjawisko to nie ominęło nauczycieli akademickich, którzy w ostatnich dekadach pełnią równolegle wiele ról (naukowca, dydaktyka, menadżera), a każda z nich wymaga stuprocentowej doskonałości. Dodatkowo, okres pandemii, izolacja społeczna oraz konieczność pracy zdalnej miały wpływ na zwiększenie presji wykonywanej pracy, obniżenie nastroju, wyczerpanie, a nawet zaburzenia depresyjne. Wielu nauczycieli zaczęło odczuwać wypalenie zawodowe. Celem mojego wystąpienia jest zaprezentowanie aktywności, jakie zostały podjęte w Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu, aby zdiagnozować zjawisko wypalenia zawodowego wśród pracowników, w tym nauczycieli akademickich. Opracowano raport z badań, a także podjęto szereg działań wspierających budowanie dobrostanu pracowniczego. |
||
X Ogólnopolska Konferencja Dydaktyki Akademickiej „Ideatorium” - Konferencja - BRIDGE of Knowledge
Konferencja
X Ogólnopolska Konferencja Dydaktyki Akademickiej „Ideatorium”
Data wydarzenia
6-7 czerwca 2025
Politechnika Gdańska
Europe/Warsaw strefa czasowa